Over het vrije verkeer

In theorie is het vrije verkeer van personen een van de grondbeginselen van de Europese Unie en de uitbreiding van de EEG. Van de Noordse landen heb ik al mijn leven gewend, aangezien het sinds 1952 ten uitvoer is gelegd en in 1954 formeel is opgericht.

Bovendien hebben we nu hetzelfde in het gebied van de EU/EEG-gebied. Of doen we dat? De ervaring heeft mij geleerd dat het niet zo vrij is als het zou moeten zijn. De eerste belemmering is dat u zich in een nieuw land wilt laten registreren. Dat is helemaal geen probleem wanneer u van Noorwegen naar Zweden en van Zweden naar Finland verhuist. U kunt alleen online een formulier invullen om uw nieuwe adres te laten registreren. Ik ben er niet zeker van of dat wel het geval is, zelfs niet. Maar om een bankrekening, enz. te registreren, is het natuurlijk nodig, maar over het geheel genomen, is het proces zo eenvoudig dat ik mij daarover moet vergeten.

Niet in Portugal. Je moet een lijn volgen met immigranten uit de rest van de wereld en laten zien dat je inloggegevens bevat, waaronder een paspoort, iets wat binnen de noordse landen niet nodig is. Sinds de invoering van een universele Europese identiteitskaart is dat niet een vereiste, maar in 1999 was dat, ongeacht het feit dat ik een burger was van een andere lidstaat, Finland.

Alles bij elkaar ben ik van mening dat elke grotere stad in elke lidstaat een eigen kantoor zou moeten hebben dat alle zaken met betrekking tot EU-burgers zou behandelen, bijvoorbeeld in de EEG. Op dezelfde wijze als de EU/EEG-burgers hun eigen wachtrijen op luchthavens hebben, moet dit ook hier het geval zijn. Het papierwerk zou worden verminderd en de mensen die daar werken, zouden weten welke regels van toepassing zijn op de EU/EEG-burgers en welke rechten wij hebben. Het invullen van een onlineformulier moet voldoende zijn. U hoeft zich niet meer te melden bij een aantal politieafdelingen.

Later ben ik mij bewust geworden van een ander obstakel, dat in strijd is met het beginsel van het vrije verkeer. Ten minste in Noorwegen, waar ik oorspronkelijk ben, hoeven mensen niet een aanvraag in te dienen voor hun ouderdomspensioen. Het wordt automatisch uitbetaald bij het bereiken van de leeftijd van 67 jaar, zoals daar het geval is. Ik weet niet of het anders is in andere landen, maar ik vind het niet logisch dat men iets moet aanvragen voor iets wat een recht is. Door belastingen betalen we ons pensioen gedurende ons leven. Het is ons geld om te spreken.

Maar ik heb ontdekt dat ik daarvoor een aanvraag moest indienen en ik wist niet eens dat ik mijn pensioen kon ontvangen, ongeacht het feit dat ik werk bleef maken. Ik was dus al 66 voordat ik vernam dat en in Finland, Zweden en Portugal de pensioengerechtigde leeftijd is 65 jaar. Ik wist niet dat de autoriteiten van het land waar u woont, u permanent moet aanvragen bij de andere betrokken landen. Het is duidelijk dat de Finnen niet wisten dat en pas toen ik het feit zelf heb ontdekt, dat zij zijn gestopt met het eisen van de behandeling van de aanvragen voor Zweden en Portugal. Voordat ik mij daarvan bewust werd, had ik reeds contact opgenomen met de Noren en misschien alleen maar ook, omdat zij snel genoeg handelden, toen ik mijn pensioen ontving toen ik 67 eerder dit jaar uitbleef. Ik heb het ook van de Finnen gekregen, maar niet van mijn 65, aangezien ik daar geen aanvraag voor had ingediend. En alleen deze maand kreeg ik het van Zweden en heb ik nog niets van Portugal gehoord.

Los van deze chaos lijkt het me ook net als ik te worden gestraft omdat ik in vier verschillende landen werk en betaalde belastingen heb betaald. Elk land heeft uiteraard besloten dat mijn actieve jaren geen recht op een volledig pensioen bedragen, dus hoewel ik nu al 50 jaar belasting heb betaald, wordt ik opgedeeld in vier personen die alleen een pitance krijgen. Indien de overbrenging echt was geweest, zou dit niet het geval zijn geweest. Het is niet vrij als u economisch wordt gestraft voor verhuizing tussen de lidstaten.

Er zijn ook nog andere obstakels. Sinds 1992 heb ik hetzelfde werk als freelancecartoonist en illustrator, vooral voor dezelfde Finse krant. Mijn inkomsten zijn in de loop van de jaren vrij stabiel geweest, maar omdat ik een freelancer ben heb ik geen arbeidsovereenkomst. Ook moet het mogelijk zijn mijn economische geschiedenis van land naar land over te dragen, waardoor het gemakkelijker zou worden om bankrekeningen te openen, leningen aan te vragen en internet en mobiele diensten te verkrijgen, auto’s te kopen, appartementen te huren, enz. Maar in plaats daarvan wordt het als een pasgeborene of een vreemdeling uit de ruimte beschouwd.

Dat is ook een belemmering voor het vrije verkeer.

Ik ben er zeker van dat we nu meer dan dat en vandaag hebben we de pandemie en hebben we de zogeheten vluchtelingencrisis, die nieuwe belemmeringen hebben gecreëerd, maar allemaal hetzelfde, denk ik dat hieraan wel aandacht moet worden besteed, als we de EU willen behouden en ontwikkelen.