W sprawie swobodnego przepływu

W teorii swoboda przepływu osób jest jedną z podstawowych zasad Unii Europejskiej i obszaru rozciągniętego na jej terytorium. Przyjeżdżając z krajów nordyckich jestem przyzwyczajony do tego wszystkiego, od 1952 r., a formalnie utworzony w 1954 r.

Ponadto mamy teraz to samo miejsce na terenie UE/EEC-u. Czy też nam? Doświadczenie pokazuje, że nie jest on tak wolny, jak powinien. Pierwsza przeszkoda pojawia się, gdy chce się zarejestrować w nowym kraju. Nie stanowi to żadnego problemu w przypadku przemieszczania się z Norwegii do Szwecji i ze Szwecji do Finlandii. Wystarczy wypełnić formularz online, aby zarejestrować swój nowy adres. Nie jestem pewien, czy jest to wymagane, nawet jeśli jest to konieczne. Ale aby zarejestrować rachunek bankowy itp. jest on niezbędny, ale ogólnie rzecz biorąc, proces ten jest tak prosty, że muszę o nim zapomnieć.

Nie w Portugalii. Jedna z nich musi pogodzić się z imigrantami z reszty świata i wykazywać swoje dane uwierzytelniające, które zawierały paszport, co nie jest konieczne w krajach nordyckich. Od czasu wprowadzenia uniwersalnego europejskiego dokumentu tożsamości nie było to obecnie wymagane, lecz w 1999 r., niezależnie od tego, że jestem obywatelem innego państwa członkowskiego, Finlandia.

W każdym przypadku uważam, że każde większe miasto w każdym państwie członkowskim powinno mieć swoje własne biura, które będą zajmować się wszystkimi sprawami związanymi z obywatelami UE, a być może z EWG. W taki sam sposób, aby obywatele UE/EWG mieli własne kolejki w portach lotniczych, powinno to mieć miejsce również w tym przypadku. Zmniejszyłaby się biurokracja, a osoby tam pracujące będą wiedzieć, jakie przepisy mają zastosowanie do obywateli UE/EWG i jakie prawa posiadamy. Wypełnienie formularza online powinno być wystarczające. Nie ma potrzeby podawania się do niektórych służb policyjnych.

Później dowiedziałem się o innej przeszkody, która jest sprzeczna z zasadą swobodnego przepływu. Przynajmniej w Norwegii, gdzie jestem od początku, ludzie nie muszą ubiegać się o emeryturę. Jest on wypłacany automatycznie po osiągnięciu przez Ciebie wieku 67 lat, jak ma to miejsce w tym kraju. Nie wiem, czy jest inaczej w innych krajach, ale uważam, że nie jest logiczne, że należy ubiegać się o coś, co jest prawem. Za sprawą podatków płacimy za naszą emeryturę przez całe życie. To nasze pieniądze, tak by mówić.

Odkryłam jednak, że musiałem zgłosić się do niego i nie wiedziałam nawet, że mogę otrzymywać emeryturę bez względu na to, że kontynuowałam pracę. Już przed 66 r. zdaję sobie sprawę z tego, że w Finlandii, Szwecji i Portugalii wiek emerytalny wynosi 65 lat. Nie wiedziałam nawet, że to władze kraju, w którym przebywasz na stałe, muszą złożyć wniosek do innych zainteresowanych krajów. Oczywiście nawet Finowie nie wiedzieli o tym, że dopiero kiedy odkryłem fakt, że przestali domagać się, aby wnioski do Szwecji i Portugalii trafiały do Szwecji i Szwecji. Zanim dowiedziałem się, że skontaktowałem (-am) się już z Norwegią, a być może równie dobrze, ponieważ działały wystarczająco szybko, tak więc otrzymałam od nich emeryturę, kiedy zajęłam 67 rok wcześniej w tym roku. Dostałem go również z Finów, ale nie jestem z 65 lat, ponieważ nie dostałem do niego zastosowania. Tylko w tym miesiącu dostałem go ze Szwecji i nadal nie słyszałem niczego z Portugalii.

Pomijając ten chaos, wydaje mi się również, że jestem karany, ponieważ pracowałem i płaciłem podatki w czterech różnych krajach. W każdym kraju oczywiście zdecydowano, że moje lata aktywności nie sumują się do pełnej emerytury, chociaż płaciłem podatki od 50 lat, w związku z czym zostanę podzielony na cztery osoby, które tylko otrzymują zwrot pieniędzy. Gdyby ruch był rzeczywiście wolny, nic takiego nie miało miejsca. Nie jest darmowy, jeśli jesteś karany ekonomicznie za przemieszczanie się między państwami członkowskimi.

Istnieją również inne przeszkody. Od 1992 r. wykonywałem taką samą pracę jak zewnętrzny rysownik, głównie dla tej samej fińskiej gazety cały czas. W ciągu ostatnich lat moje dochody były dość stabilne, ale ponieważ jestem freelance, nie mam umowy o pracę. Powinno być możliwe przeniesienie mojej historii gospodarczej z kraju do kraju, co ułatwiłoby otwieranie rachunków bankowych, ubieganie się o pożyczki oraz korzystanie z internetu i usług telefonii komórkowej, zakup samochodów, wynajem mieszkań itp. Ale uważa się jednak za nowonarodzone lub obce miejsce, jeśli chodzi o tę sytuację.

Stanowi to również przeszkodę dla swobodnego przepływu.

Jestem pewien, że jest to coś więcej i dziś mamy na siebie pandemię i mamy tzw. kryzys uchodźczy, który stworzył nowe przeszkody, ale wszystko to samo, moim zdaniem należy zwrócić uwagę na to, czy chcemy zachować i rozwijać UE.