Wettelijke aansprakelijkheid voor vrachtcode en onveilige gegevensopslag

Op het gebied van digitalisering lopen de wetgeving en het beleid nog steeds achter op jaren, zo niet tientallen jaren. Digitale producten worden niet op dezelfde voet geplaatst als hun analoge tegenhangers, waardoor de gemiddelde eindgebruiker van software allerlei problemen ondervindt; Van besturingssysteem tot mobiele app.

Tijdens en na de bouw van een gebouw wordt het gecontroleerd op veiligheidsnormen en de algemene kwaliteit ervan. Als het gebouw niet aan de regelgevingsnormen voldoet, kan het niet worden gebruikt, hoeft het niet te worden gerenoveerd of gesloopt tot de kosten van de investeerder. Deze normen zorgen ervoor dat geen enkel gebouw na enkele jaren wordt gescheiden, waardoor de inwoners worden gedood.

Voor digitale producten bestaat er geen gelijkwaardig beleid. Er is geen wettelijke aansprakelijkheid voor slechte codes in een handelsproduct. Microsoft wordt niet aangeklaagd als haar besturingssysteem wordt geëxploiteerd en gegevens worden vernietigd of gestolen, waarbij Dag Zero exploits gebruikt die al weken of maanden worden gemeld. Bedrijven verkopen hun gebroken software zonder daarvoor wettelijk aansprakelijk te worden gesteld. Slechte code is de norm in een bedrijfstak zonder stimulans voor een veilige en betrouwbare code.

Hetzelfde geldt voor de opslag van persoonsgegevens. Er is geen aansprakelijkheid voor onveilige gegevensopslag; Geen straf wanneer persoonlijke gegevens en profieldatabanken lekken: Wanneer Facebookdatabanken op internet verschijnen, worden de persoonsgegevens van honderdduizenden gebruikers onthuld.

De wettelijke aansprakelijkheid voor de verkochte software en de opgeslagen particuliere informatie moet een hoeksteen zijn van het digitale tijdperk, waarbij veilige software en veilige opslag van persoonlijke informatie voor de eindgebruiker worden bevorderd.