migranten, een duidelijker en krachtiger beleid?

Na een van de meest verschrikkelijke oorlogen, de Tweede Wereldoorlog, waar onschuldige burgers werden gebombardeerd en minderheden werden gedood, werd per overeenkomst besloten dat gezinnen in dergelijke dodelijke omstandigheden asiel moeten krijgen in veilige landen.

Het leek destijds een logische conclusie. En toch lijkt er iets mis te gaan met ons immigratiebeleid.

Nu heb ik me niet misleid. Wanneer het leven van gezinnen bedreigd wordt in straten waar het bommen en granaten regent, is het een humane handeling om deze mensen gedurende de oorlog onderdak te bieden indien zij geen veilige gebieden in hun eigen land hebben.
Gelukkig, nu is het aantal landen in een rakende oorlog beperkt.

Maar ik kan me niet helpen moed en ongerustheid over de huidige situatie te voelen.

Nu we verrassend zijn door struispolitiek en nieuwsmedia, noemen we iedereen die zonder geldige documenten het Europese grondgebied binnenkomt, een „vluchteling” of „asielzoeker”, zonder de vraag te stellen: toevlucht of asiel vanuit wie?...
We hebben te maken met een voortdurende stroom migranten uit niet-oorlogslanden, waaronder Afrikaanse landen zoals Marokko.
Laten we het in werkelijkheid geconfronteerd zien met kandidaat-immigranten die hun economische leven willen verbeteren.
Geen fout als ze Europa binnenkomen nadat zij met succes een vergunningsprocedure hebben doorlopen. Een procedure om te beoordelen of iemand dankzij zijn of haar kwaliteiten extra waarde kan bieden aan onze Europese samenleving!
Dit in tegenstelling tot het binnenvaren per boot: „Ik ben Europa, zorg voor mij en betaalt me, uw probleem!”
Boat reizen die op de weg worden georganiseerd door criminele smokkelaars die hun vetzakken op kosten van de Europese belastingbetaler vullen. Kosten die oplopen tot 1 000 EUR per migrant per maand. Geld dat we nodig hebben voor onze ziekenhuizen, scholen, universiteiten en sociale zekerheid!
Het
Europese beleid is te hypothekeren om dit te ontmoedigen door migranten uit niet-oorlogse landen ter plaatse terug te sturen (in veilige boten) of door ze al aan de territoriale wateren en grenzen te blokkeren.
In plaats van een stevig grensbeleid te voeren, laten we migranten roteren in kampen. Een totaal onverantwoorde aanpak!

Europa vraagt de omringende landen, waaronder Turkije en Marokko, als een daad van volledige hulpeloosheid, om voor ons „grenswachter” te doen door mensen te beletten onze grens te overschrijden.

Dit struisbeleid met de daaruit voortvloeiende waterval van migranten is oneerlijk voor de Europese burgers die hun eigen bejaarden en zieken hebben om voor zorg te zorgen. Het leidt tot verontwaardiging en onrust en zet aan tot haat in onze samenleving, een sociale tumor die steeds groter wordt.

Natuurlijk zijn er ook landen die herstellen van een oorlog. Dergelijke landen worden meestal verwoest en verwoest en moeten opnieuw worden gebouwd.
Moeten zij hulp krijgen? Ik denk dit in feite. Europa kreeg hulp na de oorlog in het kader waarvan Duitsland hulp kreeg.
Het is goed om landen weer aan hun voeten te helpen, maar het moet hun zoet zijn als het hun eigen land is! Gezonde jongeren die een „toevluchtsoord” zoeken uit het opbouwen van hun eigen land, zullen de wereld niet tot een betere plek maken.
Bekijk dit recept:
Europa verkeerde in 1945 in een verschrikkelijke staat na een van de meest verwoestende oorlogen ooit. Onze grootouders hebben hun rug gemaakt om een verwoest en verwoest Europa weer op te bouwen. Het was hun zoet dat Europa weer aan de voeten kwam en het heeft hen een hele generatie hard werk meegebracht.

We hebben duidelijke Europese grenzen nodig met duidelijke regels die de hele wereld begrijpen, en we hebben behoefte aan duidelijke handhaving in plaats van een hypothetisch verzoek aan buitenlandse landen om ons te „waken”.

En laten we eindelijk stoppen met het praten over de Griekse grens, de Spaanse kust enz. Het zijn Europese grenzen en kusten! Een Europese verantwoordelijkheid!