Πρωτόκολλο του Γκοτζίλα: 5η Βιομηχανική Επανάσταση

Αγαπητοί συμπολίτες, βυθιζόμαστε!

Στη μνήμη του Πρωτοκόλλου του Κιότο, παροτρύνω την ευρωπαϊκή κοινότητα να ενωθεί για να ξεκινήσει την τελική επίθεση κατά της ρύπανσης. 

Τώρα το πλαστικό είναι παντού, δεν είμαστε πλέον κύριοι της ίδιας Γης, εφόσον θεωρούμε το πλαστικό μόνο ένα απόβλητο, θα νικηθούμε για πάντα, αλλά όταν είμαστε σε θέση να φυλακίσουμε τη ρύπανση και να αντιμετωπίσουμε το πλαστικό ως φυσικό πόρο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι εξελιχθήκαμε.

Με φυσικούς πόρους έχουμε κατασκευάσει σιδηροδρόμους, έχουμε κατασκευάσει μηχανήματα. Η μηχανική και η φιλοδοξία ήταν πάντα η κινητήρια δύναμη της προόδου, με την υπερθέρμανση αποφύγαμε μια εποχή παγετώνων, επειδή ο πάγος προχωρεί και το κρύο πεθαίνει. Δυστυχώς, αντιμετωπίζουμε τώρα τον κίνδυνο πνιγμού· Αλλά ως άνθρωποι, βρίσκουμε λύσεις.

Τι σε οδηγεί να βυθίζεις ποτάμια;

χρυσό, την απληστία, και μερικές φορές ακόμη και την απελπισία.

Και αν παρακινήσουμε τους ανθρώπους να εκσκαφούν μικροπλαστικά;

Αν αλλάξουμε τους κανόνες, γιατί στο κάτω-κάτω, τα χρήματα είναι μόνο δημιούργημα, τότε σας ρωτώ:

Θα ήταν αδύνατο να κάνουμε τα μικροπλαστικά πιο πολύτιμα από τον χρυσό;

Η ανακύκλωση των αποβλήτων παραμένει στάσιμη και όταν κάτι λιμνάζει δημιουργούνται ομάδες απολιθωμάτων, το λόμπι από κυματοειδές χαρτόνι. Νομίζω ότι ήμασταν καλοί στην ανακύκλωση χαρτιού, αλλά ίσως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε λίγο μεγαλύτερο!

Αν μετατρέψουμε τα μικροπλαστικά σε ψιλή άμμο και τα αποθηκεύσουμε στους ίδιους τοίχους των σπιτιών μας, νομίζω ότι θα μειώσουμε το κόστος κατασκευής, ειδικά επειδή η ψιλή άμμος είναι σχεδόν τόσο θεμελιώδης όσο τα ρουλεμάν για τους μηχανικούς.

Αρκετά με αυτές τις εθνικιστικές νοοτροπίες, αυτή η εμμονή με τη διατήρηση των συνόρων, τα φράγματα και τα φράγματα πλημμυρών είναι μια προσωρινή λύση, πρέπει να αναζητήσουμε προηγμένα συστήματα επίπλευσης, πρέπει να χτίσουμε νησιά χρησιμοποιώντας την ίδια ρύπανση που παράγουμε, να διορθώσουμε τα λάθη του παρελθόντος και να ξεπεράσουμε τις πλημμύρες.

Προφανώς δεν απαιτώ μια πραγματική άμεση λύση, αλλά ένα σχέδιο που μπορεί να δώσει ελπίδα, επειδή δεν μπορούμε να τυφλωθούμε στον φανατισμό του Άρη ή στη βαρβαρότητα των μεσαιωνικών πολέμων. Μερικές φορές πρέπει επίσης να ελπίζουμε.

Σας ευχαριστώ